پول زیادی خرج کرد.
اینجا و آنجا رفت.
زخمش را به همه اطبّا نشان داد.
پاسخ همه یک چیز بود:
“برای این زخم، دارویی نداریم!”
ناامید از همه‌شان، نامه نوشت،
خطاب به امام زمان علیه السلام.
از رنج و بیماریش گفت.
ملتمسانه تقاضای دعا کرد.
چند روز بعد نامه‌ای دستش رسید.
نامه‌ای پر از محبت:
«خدا سلامتی‌ات بدهد.
از خدا می‌خواهم با ما باشی،
هم در دنیا، هم در آخرت».
یک هفته نشده، معجزه را دید!
خوب خوب شد.
طبیبش می‌گفت:
حاصل دارو و دوا نیست.
زخمی که تو داشتی فقط معجزه می‌خواست!
برگرفته از الکافی ج۱ ص۵۱۹.
کپی متن
